Hoe vrij ben jij?

Vandaag vieren we feest, want het is 5 mei: de dag van de Bevrijding. Hoe fijn is het om te leven in een land zonder oorlog. Ik denk terug aan de tijd dat mijn voorouders nog leefden, de oorlog bewust hebben meegemaakt en daarna de bevrijding . Hoe geweldig zou dàt gevoel geweest zijn... ik zou het hen nog graag gevraagd hebben.

Helaas nog maar een jaar na de bevrijding, verloor mijn opa zijn vrouw, de moeder van zijn twee kinderen. Zij overleefden de oorlog samen met hun gezin en dan ben je kort daarna ineens weduwnaar. Hoezo vrijheid, als je dan zo door verdriet gevangen kunt worden. Gelukkig vond hij opnieuw geluk en hertrouwde hij, zorgde er een lieve vrouw voor zijn kinderen die haar onvoorwaardelijk “moeder” hebben genoemd. Zo had ik toch nog een oma met wie ik ontzettend veel plezier heb gehad en die mij zoveel heeft mogen leren. Zowel de grote dingen in het leven, maar vooral ook de kleine dingen. Heerlijke gesprekken, gezellige logeerpartijtjes, appelflappen bakken en samen kleedjes haken. Ik koester deze herinneringen nog dagelijks, echt waar! 

Op een dag als vandaag vraag ik mij extra af: hoe vrij kunnen wij ons voelen?

Bén je ook echt vrij of zit je misschien gevangen in verdriet, zorgen, een nare situatie, een liefdeloze relatie, een werkplek die je dolgraag zou willen ruilen voor iets fijns? Of is er iets heel anders wat je belemmert vrij te voelen? Vrijheid zoals we die vandaag vieren, is groots en delen we samen met een ieder om ons heen hier in Nederland. Maar als je vrijheid nou eens in het klein zou bekijken, gewoon bij jouw thuis, in jouw leven, in jouw hart. Hoe vrij ben jij dan? En jouw kind? Mag hij of zij zijn wie het is? Of zit je zoon of dochter wellicht vast in verdriet en zorgen en verlangt hij of zij naar meer geluk samen met jou? 

Ik zal je eerlijk vertellen dat ik mij niet altijd vrij heb gevoeld; ook ik ken het gevoel van gevangen zijn door verdriet en zorgen, een nare situatie, maar ook een werkplek die ik dolgraag wilde loslaten (en dat ook deed uiteindelijk ;)). Vaak hebben we het gevoel dat we geen kant op kunnen, maar ik denk dat we grotendeels wel een keuze hebben, maar de stap niet durven wagen of niet weten wat ermee aan te moeten. Daarin kunnen we ons belemmerd voelen, gevangen en reikhalzend uitkijken naar iets anders. Dat wat ons weer het gevoel van vrijheid geeft. Voor alle duidelijkheid: ik bedoel hiermee niet als je ernstig of ongeneeslijk ziek bent. Uit ervaring met lieve, ernstig zieke mensen om mij heen, weet ik helaas dat je dan geen keus hebt dan de situatie te accepteren en wellicht een periode van zware kuren ondergaan om de ziekte draaglijk of stabiel te maken. 

Wat kun je doen, welke stap zou je kunnen zetten?  

Wat mij altijd weer geholpen heeft, is als eerste de situatie onder ogen durven zien. Het verdriet aan te durven gaan en het echt te voelen. De moed en de kracht vinden om een beslissing te nemen, of toch een bepaalde stap te zetten. Zeker niet makkelijk, maar er zelf iets wezenlijks aan doen geeft je ook daadwerkelijk kracht. Dat kan bijvoorbeeld door hulp te zoeken die je nodig hebt, je kwetsbaar opstellen zodat je het samen kunt delen. Maar ook doen en volgen wat je hart je ingeeft, maakt je krachtig. Ik weet het, het kan erg moeilijk zijn, maar jouw weg kan niemand anders gaan dan alleen jij. En vaak kun je meer dan je denkt, ik spreek uit ervaring.

Geef je kracht niet weg, maar hou haar bij je. 

Dat is vrijheid. Kies je eigen verandering en je eigen weg en probeer te voorkomen dat er voor jou gekozen wordt. Kies er bijvoorbeeld voor om hulp te zoeken, jouw zorgen met iemand te delen of eens uit te zoeken welke stappen je in je onvrije werk kunt nemen. Maak eens een lijstje met plussen en minnen als je een bepaald besluit zou nemen. Wat houdt je vast en wat geeft je vrijheid? Het bij jezelf blijven en goed voelen wat jìj wilt, geeft je kracht en vrijheid. Dan helpt het misschien te bedenken dat een ieder om je heen er alles van mag denken, maar laat je er niet door afleiden als je kunt. Zij bekijken het altijd vanuit hun (levens)ervaring en dat is prima. Respect en begrip zijn hierin toverwoorden om elkaar volledig vrij te laten om te zijn wie we zijn.

Ik wens dat jij je vrij mag voelen en mocht dat nog niet zo zijn, dan wens ik je alle kracht toe die je hiervoor nodig hebt. Die heb je, in je hart. Het is er, misschien verstopt het zich. Je bent vrij om haar te vinden...

Liefs van Marieke