Verdriet om een overleden huisdier

"Ik dacht, ik bel je even, want straks komt mijn dochter bij je op de tekenles, maar ze is erg verdrietig omdat haar konijn afgelopen nacht dood is gegaan. Ze bleef maar huilen, ik wist niet goed wat ik er mee aan moest. Leek me goed het jou even te laten weten."

En ja, dat was maar goed ook, want het meisje kwam zichtbaar verdrietig het lokaal binnen. Ze ging stilletjes zitten, at haar broodje op (we hebben namelijk altijd eerst even pauze na schooltijd voordat we beginnen) en kwam daarna bij mij. "Juf Marieke, mijn konijn is dood" en prompt begon ze te huilen. Ik ging bij haar aan het tafeltje zitten en we kletsten samen. Over hoe het was gegaan en hoe lief het konijn altijd was voor haar.

We gaan altijd klassikaal een tekening stap-voor-stap doen, maar ik voelde helemaal aan dat dit er voor haar nu niet in zat. Althans, niet op dit moment. Daarom gaf ik haar een blaadje en vroeg of ze het konijn wilde tekenen. Dat wilde ze wel! Zo ging ze aan de slag, het leek alsof ze helemaal in haar eigen wereldje was; in de tekening, samen met haar konijn. Ondertussen gingen we met de groep aan de slag, maar zij tekende heerlijk voor zichzelf.

Toen de tekening klaar was, ben ik opnieuw bij haar gaan zitten, zij vertelde over het lieve konijn en alles wat ze er nog bij getekend had. Daarna volgde nog een tekening met de naam van het konijn erop. Ik gaf haar het idee dat het wel mooi zou zijn als ze deze tekeningen in het konijnenhokje zou ophangen. Dat zou ze zeker doen. 

Het leek alsof er wat van haar afviel, de tekeningen gingen in haar tas. Toen ging ze aan de slag met de tekening die we met de groep hadden gemaakt.
's Avonds kreeg ik een appje van haar moeder hoe fijn zij en haar dochter het hadden gevonden dat er aandacht was voor het overleden konijn. Dat ze zo blij was dat er tijd was om eigen tekeningen te maken en mijn gesprekje met haar daarover. En ja, natuurlijk hingen de tekeningen al in het hok en zij was weer heerlijk aan het spelen gegaan. 

Verdriet om een overleden huisdier mag er zijn 

Hoe vaak onderschatten wij als volwassenen het verdriet om een overleden huisdier? Een konijn, hond of kat heeft veel voor het kind (en ook vaak voor het hele gezin) betekend, waarom zou dit verdriet "niet erg" zijn omdat "het maar een hond was"? Vaak maken kinderen voor het eerst de dood van heel dichtbij mee door het overlijden van een huisdier en hoe fijn en belangrijk is het als wij hier serieus mee omgaan? Dat we daarmee als het ware zeggen tegen het kind "jouw verdriet mag er zijn". Een kind voelt zich helemaal gezien, gehoord en begrepen. En hoe meer we hier aandacht voor hebben, hoe eerder het kind dit verlies kan accepteren en weer verder kan. Natuurlijk nog met verdrietige momenten, maar ik zou zeggen:  schenk aandacht aan het verdriet dat je kind heeft om een overleden huisdier. 

Tips 

Omdat ik heel vaak om mij heen hoor dat kinderen verdriet hebben om de dood van hun huisdier, geef ik altijd het advies om het kind iets te laten maken. Denk bijvoorbeeld aan de volgende ideeën:

• maak een tekening en hang deze bijvoorbeeld aan het hok van het overleden konijn of op het lievelingsplekje van de hond
• knutsel diertje en kijk op Pinterest of zoek via google een voorbeeld 
• zet een foto neer, eventueel ook op de slaapkamer van je kind
• koop of maak een kaart en laat je kind daar iets in tekenen of schrijven
• laat je kind een verhaaltje schrijven wat hij of zij zo leuk vond aan het dier

Overleg samen wat je kind het liefst zou willen doen om terug te denken aan de overleden hond, konijn of kat. Creatief uiting geven aan verdriet is verwerken, dus moedig dit vooral aan.

Is er in jullie omgeving een huisdier overleden, bijvoorbeeld bij familie of buren en had je kind een goede band met dit dier? Bedenk dat je kind daar ook verdriet om kan hebben en geef je zoon of docher de mogelijkheid om iets te maken en te geven. Het bloemetje en kaartje dat je ziet op de foto bracht ik naar onze buren die hun lieve hond moesten laten inslapen. Met tranen in haar ogen nam de buurvrouw het bloemetje aan. Ik wist dat ik niets anders kon doen dan op deze manier te laten weten dat ik met hen meeleefde. Want ja, wij en onze hond misten bij het wandelen de lieve begroeting van hun hond en konden ons het grote gemis heel goed voorstellen.

Je kunt geen tranen wegtoveren, maar wel samen verdriet lichter maken.