kind en overlijden

Wat doe je als je kind Halloween niet fijn vindt? Of misschien wel bang is?

Misschien staan we er niet zo bij stil, maar Halloween is niet iets wat ieder kind leuk vindt om te vieren. Sommige kinderen zijn stiekem toch bang en durven het niet te zeggen, want ‘dan ben ik de enige’. Als jouw kind bang is, om welke reden dan ook, dan heb ik hier een paar kalmerende tips die jullie kunnen helpen. De tips kunnen trouwens ook bij andere angsten zoals bv bij bang in het donker, helpend zijn.

De Sint is bijna weg, maar jouw kind kan nog verdriet hebben omdat jullie het moesten vieren zonder die lieve overledene erbij. Wie weet missen jullie lieve opa die dol was op pepernoten en ze lekker wegsnoepte met je kind. Of is bij jou in het gezin de vader van je kind overleden en stond je in je eentje bij de Intertoys om iets uit te zoeken…

Lees hier een paar ideeën die je troost en houvast kunnen geven in deze periode. 

Liefdevol herinneren… wie weet missen jij en je kind deze dagen ook een geliefd iemand extra. Het kunnen momenten zijn dat juist nu het gemis meer aanwezig is. Wie weet omdat diegene vorig jaar nog bij het kerstdiner was en nu die stoel leeg is. Ik merk aan kinderen en ouders in mijn praktijk, maar heel eerlijk ook uit eigen ervaring, dat je iemand meer mist deze dagen. Als je hoort en ziet dat families met elkaar kerst vieren, maar jouw kind oma zo mist. Of opa. Of een vader, moeder… broertje, zusje. Hierbij geef ik je graag enkele troosttips om samen diegene liefdevol te herinneren, lees je mee?

Mama ik loop vast in mijn verdriet… Kleine kans dat jouw kind dit tegen je zegt. Vastlopen in verdriet zijn meer ‘onze’ bewoordingen. Kinderen kunnen ons vaak niet vertellen dat hun hart vol zit met tranen. Bijvoorbeeld na een overlijden of echtscheiding. Vaak weten ze niet dat wat ze voelen, ook daadwerkelijk verbonden is met hun gevoel van gemis en verlies.
Hoe vertellen kinderen het ons dan wel? Dat gebeurt meestal niet in woorden, maar via signalen. Ik noem in deze blog enkele die ik vaak van ouders hoor die met hun kinderen bij mij in de praktijk komen. 

Niet alle kinderen vinden Halloween leuk... Deze dagen wordt het weer gevierd en ik hoor van veel moeders dat hun kinderen daar bang voor zijn. Ze willen niet slapen of hebben nachtmerries. Ze zijn angstig omdat het overal om hun heen (vaak ook op school) ‘versierd’ is met enge poppen en skeletten… 

Aarzelend loopt ze het schoolplein op, het nieuwe schooljaar in. Met die mooie, glimmende tas op haar rug van Frozen-Elza. Die kreeg ze van haar liefste oma. Maar deze liefste oma staat haar vanmiddag hier niet meer op te wachten. Ook niet kijkend door het schoolraam om naar haar te zwaaien. Ze stak altijd stiekem haar handje op om terug te zwaaien. Nee, niet te hoog hoor, want dan zag de juf het. Maar oma zag het altijd wel ;)

Ik ben er voor jou… hoe fijn is het als kinderen dit mogen voelen als ze verdrietig zijn? Het kan nogal overweldigend zijn als ze hun gevoelens en emoties proberen te begrijpen. Het uiten is vaak ook lastig voor hen. Vaak snappen ze nog niet dat hoe ze zich voelen ook echt te maken heeft met iets verdrietigs dat gebeurd is. Dat kan bv een overlijden zijn, maar ook omdat iemand ernstig ziek is en in het ziekenhuis ligt. Het is belangrijk dat je dit als ouder enigszins aan kunt voelen. Want op die manier kun je ook helpen als je kind erin vastloopt. Hier een paar tips om jou als ouder hierbij op weg te helpen. 

Hoe ga je ermee om als je tijdens deze zomervakantie iets ingrijpends hebt meegemaakt samen met je kind? Misschien werd iemand in jullie gezin of familie erg ziek, overleed een geliefd persoon of besloten jij en de vader van je kind te gaan scheiden? Dan gaat je kind nu heel anders naar school dan dat het met vakantie ging 6 weken geleden. Hoe ga je daarmee om en vertel je het op school ja of nee? 

Wat als de omgeving van een verdrietig kind niet ziet wat er echt speelt? Dat het wel degelijk met tranen in het hart rondloopt, maar wat het ons niet laat zien? Zich groot houdt en aanpast? Het gebeurt meer dan we denken, maar laten we oog en oor hebben voor kinderen die een verlies zoals bijvoorbeeld een overlijden meemaken. We onderschatten vaak hoeveel impact het maakt op hun leven. En als er nu geen aandacht voor is, is de kans groot dat het kind er later alsnog in vastloopt. Net als bij deze dame... 

Ben jij van ‘team zelf doen’ of ‘team hulp vragen’? Ik hoor het vaak om mij heen en in de praktijk: moeders vinden het best lastig om hulp te vragen als er verdriet is in je gezin.

Aan de ene kant begrijp ik dat helemaal. Aan de andere kant denk ik: waarom niet? We gaan toch ook met de kinderen naar bv de logopedie of de kinderfysio? Dat is toch superfijn dat die er voor de kinderen zijn? En je gaat met je kind toch ook naar zwemles? Geef je ook niet zelf ;)