Eenzaam...

Veel kinderen voelen zich alleen. Anders. Niet gehoord en niet gezien in hun verdriet. Waarom zien we dit niet altijd? Waarom zijn we te druk met andere dingen en nemen we niet de tijd om echt even aandacht te geven?

Misschien ken jij dat ene meisje in je klas waarvan je weet dat ze verdriet heeft om haar overleden vader. Of dat jongetje uit je gastgezin wiens ouders gaan scheiden. Of het vriendinnetje van je dochter die haar oma zo mist... En misschien is het wel je eigen zoon of dochter die moeite heeft met een verlies in jullie familie?

Vaak hoor ik dat men het lastig vindt om over verdriet te praten. Er ‘zomaar’ naar vragen. Maar weet je, als je niets vraagt, is het er ook niet. Terwijl dat wel zo is.

Wat zou je kunnen zeggen?

Bijvoorbeeld “hoe is het vandaag met jou?” Of “ik vraag me wel eens af, wat vind jij nou het meest moeilijke van de scheiding?’” Vraag het op het speelplein of onderweg ernaar toe. Hurk naast het tafeltje in de klas. Vraag het tijdens een knutseluurtje of bij het opruimen ervan. Voor het naar bed gaan of net na het voorlezen. Gewoon terloops en spelenderwijs erover praten vinden kinderen vaak het fijnst.

Dan voelt het voor jullie beiden niet te groot. Niet als een “we moeten het er eens even over hebben”. Dat werkt meestal averechts. Hou het simpel, je hoort vanzelf hoe het kind reageert. Bedenk dat je het niet verkeerd kan doen! Het feit dàt je vraagt vinden ze in hun hart heel fijn. Ze voelen zich gezien en gehoord. En vooral: niet alleen.

Mijn ervaring is dat je de mooiste verbinding maakt, kijk maar eens echt in hun ogen... Jij maakt het verschil! Ze zijn jou dankbaar. .