kind en overlijden

Nog niet zo lang geleden waren twee meisjes erg verdrietig, want hun oma overleed. En omdat ik hun oma goed kende, liet ik ook een traan. Maar wat zeg je nu tijdens een condoleance-bezoek (of uitvaart) tegen kinderen die erbij zijn? Het is allemaal al zo verdrietig, maar ook spannend voor hen. Sommige kinderen maken zoiets voor het eerst mee.  Wat ik doe? Lees verder...

Ik besef hoe bevoorrecht ik ben als ik om mij heen kijk hoeveel mensen geen vader meer hebben... Of vaders die ziek zijn, vaders waar geen contact meer mee is, om welke reden dan ook. Dat is bijzonder verdrietig, want op hoeveel momenten in je leven mis je hem? Misschien wel iedere dag. Er is dan immers een leven met en een leven zonder je vader. Je koestert herinneringen, maar daarnaast kun je ook boos zijn of opstandig (om welke reden dan ook) naast de tranen die er zeker zullen zijn.

En wie weet maak jij het niet als volwassene mee, maar jouw kind wel: is zijn of haar vader overleden, erg ziek of is er sprake van echtscheiding. Deze situaties zie ik dagelijks in mijn praktijk. Ik help deze kinderen hun verdriet lichter te maken, zodat er weer ruimte is om plezier te hebben in hun leven. Hierdoor ontstaat vaak meer rust en balans in het gezin.

Bij het lezen en bekijken van dit prachtige boek was ik ontroerd, tranen over mijn wangen. Toen het net uit was (najaar 2015) kreeg ik een berichtje van een moeder over dit boek: "ik dacht gelijk aan jou, Marieke, misschien heb je er iets aan!". Diezelfde week las ik een recensie in de krant. Ik mòest het hebben en ik vertel je graag waarom het zo mooi is...

Mis jij ook iemand die overleden is? Dan mis je denk ik diegene juist extra op bijvoorbeeld zijn of haar verjaardag, je eigen verjaardag, op een feestdag.. Wat zou je kunnen doen samen om van deze verdriet-dagen herinner-dagen te maken? Ik help je op weg met enkele ideeën voor jullie in dit blog.

Vind jij het soms ook lastig hoe je je kind kunt helpen die een lief iemand erg mist? 
Soms is het verdriet om een overledene er zomaar "ineens", herken je dat? Ik wel. Op de meest onverwachte momenten zie of hoor ik iets wat mij doet denken aan degene die ik mis. Een liedje, een kaart, een foto... En zo gaat dat ook vaak bij je kind: dagen of misschien wel wekenlang zijn er geen tranen en plop, daar zijn ze ineens.